بررسی مقایسه ای اثر والپروات سدیم و فلوکستین در بیماران مبتلا به سردردهای عروقی مغز توأم با سندرم خستگی مزمن

مقدمه: میگرن از شایع ترین علل سردرد است که به صورت سردردهای ضربان دار ظاهر می شود. درصدی از بیماران میگرنی دچار سندرم خستگی مزمن هستند. این سندرم، شامل ضعف بدن بیش از 6 ماه همراه با اختلالات عصبی و دردهای عضلانی می باشد. یکی از درمان های مرسوم میگرن، داروی سدیم والپروات می باشد. در مطالعات اخیر، فلوکستین نیز به عنوان داروی پیش گیری کننده در میگرن استفاده شده که در مواردی مؤثر بوده است. از این رو، مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی و مقایسه ی اثربخشی سدیم والپروات و فلوکستین در بیماران مبتلا به میگرن توأم با سندرم خستگی مزمن انجام شد. روش ها: مطالعه ی حاضر از نوع کارآزمایی بالینی بود و در آن، 64 بیمار مبتلا به میگرن توأم با سندرم خستگی مزمن بررسی شدند. بیماران به دو گروه 32 نفری تقسیم شدند و به صورت جداگانه تحت درمان روزانه با فلوکستین 20 میلی گرم و سدیم والپروات 400 میلی گرم به مدت 8 هفته قرار گرفتند. سپس، بیماران این دو گروه از نظر نمره ی شدت سردرد و فرکانس سردرد مقایسه شدند. به منظور تحلیل نتایج، از آزمون های آماری t و anova استفاده گردید. یافته ها: میانگین نمره ی سردرد پس از مصرف فلوکستین و سدیم والپروات به ترتیب 82/22 و 83/34 درصد کاهش داشت. میانگین فرکانس سردرد نیز در گروه مصرف کننده ی فلوکستین، 68/23 درصد و در گروه مصرف کننده ی سدیم والپروات، 54/40 درصد کاهش یافت. نتیجه گیری: با احتساب این نتایج، می توان برداشت کرد که هر دو دارو اثر مثبتی در درمان میگرن توأم با سندرم خستگی مزمن داشتند، اما سدیم والپروات مؤثرتر بود. همچنین، اثربخشی فلوکستین در افراد با زمینه ی افسردگی بیشتر مشهود بود.